Na pomysł lodowej rześkości wpadli podobno Chińczycy. Pierwsze wzmianki o mrożonych deserach pochodzą sprzed 5 tysięcy lat. Do Europy lodowe przepisy przywiózł żeglarz Marco Polo. W jego czasach jadano głównie sorbety. Mleko z owocami połączył Hiszpan Antonio Latinii. Ten duet wykreował dopiero w XVII wieku i zrobił to w Neapolu, gdzie wówczas mieszkał i pracował. Receptura okazała się na tyle wyborna, że błyskawicznie rozprzestrzeniła się wśród europejskiej śmietanki towarzyskiej.

W Paryżu zaczęto otwierać stylowe kawiarnie, w których serwowano lody o rozmaitych smakach. Autorami receptur byli zazwyczaj ściągani z Włoch mistrzowie cukiernictwa. Wtedy też powstała pierwsza książka z przepisami na mrożone desery, wśród nich można było znaleźć pomysły na przygotowanie lodów fiołkowych, czekoladowych, morelowych, różanych czy karmelowych. W składzie oprócz owoców było mleko, śmietanka, jajka czy masło, ale stać na tę chłodną przyjemność było niewielu.

Dopiero za sprawą przedsiębiorczych Amerykanów, którzy w XIX wieku w Baltimore uruchomili pierwszą fabrykę lodów, mrożony deser osiągnął dostępność dla większości ludzi. Dlatego Włosi uznawani są za autorów najlepszych lodowych przepisów, ale to Amerykanie mają ogromne zasługi w spopularyzowaniu tych przysmaków. A mieszkańcy Półwyspu Apenińskiego, choć wiedzą, jak ukręcić doskonałe gelato, jedzą zaledwie 8 kilogramów lodów rocznie.

Włosi potrafią za to wykorzystać lody bez reszty i doskonale wpisują się swoimi pomysłami w kuchnię zero waste. Na Sycylii od lat serwowane są lody w… bułce. Bułka jest maślana, najczęściej wypiekana na drożdżach, nie musi być chrupiąca, więc z powodzeniem i bez strat można wykorzystać w tym deserze wczorajszy wypiek. Trzeba ją zgrabnie przekroić na pół, ale tak, by nie rozciąć zupełnie, a do środka zapakować ulubione gałki. W przypadku Polaka będą to śmietankowe, Włoch woli czekoladowe.